"kuna, no muna?!?"

“Bakit wala ka pang anak?!” Iyan ang laging tanong sa akin ng mga kung sinu-sinong poncio pilato jan sa tabi-tabi. Kulang na lang eh idikdik sa face value mo na “baog ka ba or bakit ka pa ng asawa kung ayaw mo ng anak or cge ka baka kung kelan gus2 mo na eh nde na ibigay sa iyo?!” Kung pwede lang bang murahin sila at magtransform ako bilang isang super villain at i-vanish sila detech sa earth, matagal ko na sana ginawa iyon! Hmmp, hay buhay!!!

Sabi nila ang mga mag asawa daw na ayaw magka-anak ay madamot, takot sa responsibilidad, makasarili, makamundo (karera at pera) at kung anek anek pa. Sino ba ang mas madamot at irresponsible --- ang isang legal na mag asawa na naniniwala sa salitang family planning o ang isang magsing-irog na ang iniisip lamang ay ang panandaliang kaligayahan dala ng matinding kapusukan na maaaring magdulot ng panibagong yugto sa kanilang walang kamuwang-muwang na mundo. (excuse me po… paumanhin sa mga natatapakan…)

Isang katanungan lamang… tila baga, ang mga mag asawa sa panahon ngayon na walang anak ay mas pinagtataasan pa ng kilay kesa sa mga disgrasyadang pagbubuntis (excuse me po ulit). At bakit naman kaya ganun ang trato sa mga childless marriages either by choice or by nature?!? Dahil ba sa kulturang pang pamilya ng isang Pilipino?! Aba’y malay ko, pero para sa inyong abang lingkod… praktikal at malalim na personal reason ang hindi pa po namin sa ngayon (again take note: sa ngayon or maging sa bukas or maging never man- wa kayo care!) na maging isang ulirang ina’t ama...

Minsan kapag ako’y nagninilay-nilay sa ilalim ng bilog na buwan (kekelorki), tinatanong ko sa aking sarili na sadyang nde ba tlga para sa akin ang pagiging isang ina, kundi isang asawa lamang. O sadyang gusto ko lamang mabigyan ng maayos at disenteng kinabukasan ang aking magiging supling (again,disente nde ko sinabing magarbo) kaya naman ayoko pang tahakin ang landas na iyon. Madami na akong narinig na kuro-kuro at komentos de patatas, mga unsolicited yet demanding advice ng mga kung sinu-sinong tao. Kesyo ganito, kesyo ganyan. Pero sa dinami-dami ng mga ito, alam ko na ang kasagutan at iyon ay nasa kaibuturan ng aking apdo este puso… ITS OUR OWN PERSONAL CHOICE (dnt you get it, gudamnit)

Bakit naman kasi napakaraming pakialamero at mga atribi (ako lang dapat-hehe) na tao sa earth na ito lalo na sa bansang Pilipinas... Kaya wala tayong asensyo at nde umunlad ng dahil sa ganitong klaseng bulok na mentalidad... Mind your own freaking shity business please...Di ba nga kung san ka masaya, suportahan taka?!?

Ngunit dala na rin na aking kalorkihan at pagiging atribi (tulad nyo) … isang pagtatanong lamang ang aking gustong ipahiwatig sa pangkalahatan, at ito ay:
“I I don’t have a child, would that make me a lesser woman/person?!? And God wouldn’t allow me to enter His kingdom and i shall be burn in hell?!?”

Yun lng po...

(ps. Paumanhin po sa bugso ng matinding damdamin)

---atribi

unfair daw oh!

Umagang txt ng isang kaibigan. Tila nagpapahiwatig ng mga pagmumuni-muni sa araw. Sabi nya sa txt, “Tama nga si Bob Ong… mahirap masanay sa mga bagay na pwede namang wala sa buhay mo.” Nakakatuwa nga naman diba, tila totoo nga… ano nga ba ang nakasanayan natin na pwede naman wala sa buhay natin? Mga luho sa buhay, malamang.

Ngayong umaga rin sa sermon ng pari sinabi niya na, “We should feel blessed despite the difficulties and trials that we are submerged into this life.” Simple lang ngunit rock ika nga nila. Hehehe Kanina rin may isang babae akong katabi at puro reklamo ang sinasabi kesyo ganito at kesyo ganyan. Mga simpleng bagay na ginagawang problema. At nagbitaw pa siya ng salitang, “ shocks, life is so kaka unfair!” (taray ng lola ko diba?!)

Minsan naiisip ko at kinikwestiyon ko ang mga nangyayari sa aking buhay karera o propesyonal, ngunit minsan mas nananaig ang pasasalamat kay Bro dahil sa napakaraming bagay. Tulad ng mga pagkakataon na matuto at mahulog, na kumakain pa rin ako ng halos labis sa tatlong beses sa isang araw, may maayos na bahay na tinutuluyan, may hinihigang kama sa malamig na gabi, may mga damit na sinusuot, may kaunting pera na pambili ng mga bagay2 at may pamilyang walang kupas na nagmamahal at sumusuporta. At ang buhay pa ko sa mga panahon na ito, humihinga at lumalaban sa mapaglarong guhit ng tadhana. Ang kahalagahan ng pamilya at pagmamahalan. At ang sinasabing peace of mind na hindi nabibili ng anuman at ng kung sino man. Minsan kasi hindi natin nakikita ang mga simpleng bagay na dapat natin ipagpasalamat at masabing, "we're blessed!"

Hay buhay… ganyan tlga minsan nasa harapan mo na ang mga leksyon, kulang nalang ika’y batukan at sabunutan at sabihin ... hoy bruhilda, gising! hehehe

Kaya kyo (lalo na sa babaeng katabi ko knina hehehe), kung minsan nararamdaman nyo na “life is so unfair”, pumunta ka sa gabi sa kahabaan ng UN ave o kaya sa Baclaran at makikita mo ang napakaraming homeless na nakahiga sa malamig na kalsada, pumunta ka sa mental makikita mo ang madaming baliw na lalong nababaliw dahil walang pamilyang sumusuporta, dumalaw ka sa may mga sakit sa ospital na nag aagaw buhay, tignan mo ang buhay scavenger na nangangalakal para lamang makabili ng pagkain sa kumakalam nilang sikmura, o kahit sa simpleng lumabas ka lang sa kawalan ng mundo, --- magmasid, makinig, makiramdam at makikita mo na totoo na unfair ang buhay para sa kanila at masasabi mong,“ shocks, life isn’t unfair for you!

---atribi

"hu-wedin"

Hunyo na naman panahon ng mga kasalan. Pero mayroon akong nabasa nagsasaad ng isang survey: 44.9% civil ceremony versus 37.1% church wedding. Iyan daw ang statistic ng mga Pinoy na nagpapakasal sa huwes at simbahan. Bakit nga ba ganito na ang nagiging “trend” ng mga taong nais magpasakal este kasal. Madaming factor ang pwede nating tingan dito. Marahil ang unang una dahilan na ibibigay sayo ay pang pinansyal na rason. Hindi rin naman kasi biro ang magpakasal sa simbahan. Kahit sabihin mo na pinaka simple pa ang gusto mo ay gagastos ka sa panahon ngayon na hindi bababa sa isang daang libong piso ikumpara mo nga naman sa halos limang daang piso sa huwes. Pati pa meron rin mga libreng kasalan sa ibang mga munisipyo. Bakit kaya ang simbahang Katolika hindi magkaroon ng mga libreng mass weddings? Meron man ay bilang lamang.

Sino ba naman ang ayaw lumakad at humarap sa altar kasama ang iyong sinisinta. Lahat naman ata ng kababaihan ay ito ang pangarap. Ngunit sa panahong taghirap at praktikal? Saan ka kakapit diba? Mas pipiliin mo ba na magsama na lamang or may legalidad man lang? Sabi nila nde daw pinagpapala ang samahang hindi nabasbasan ng simbahan. Pero para sa akin, hindi pagpapalain ang samahang walang pagmamahalan at tiwala sa isa’t-isa at nde sentro si Bro ng kanilang buhay.

Napaisip lang tuloy ako, ano ba ang mas mahalaga--- ang salitang “wedding” o “marriage”?!? Kayo, ano sa tinggin nyo? (nagtatanong lamang)

---atribi

"raysist"

Sabi nila masama daw maging racist o yun maging mapanghusga sa ibang lahi. Pero minsan hindi rin natin mapipigil na maging mapangkutya sa ibang kultura. Sa totoo lang, ako mismo guilty dito lalo na noong nagging isang ofw ako sa desyerto. Madami ka talagang makikitang mali o hindi tama sa ibang tao or sadyang laetera ako! Hahahaha

Tayo kasing mga Pinoy, may mga kinalakihan na rin na mga “racist side comments”. Tulad ng pagtawag sa mga Chinese na “Instik”. Na kung saan hindi nila ito gusto. Sabi ng isang kaibigan, “politically incorrect” daw iyon. Isa pang halimbawa ang pagtakot sa mga bata na kukunin sila ng Bumbay kapag hindi tumahimik at mga kung anu-ano pang mga katatawanan na pwedeng i-ugnay sa kanilang lahi. At masyado pang madaming halibawa na kung tutuusin ay mismong tayong mga Pinoy ay meron rin “racist comments”.

Ngunit subalit datapwat, wag ka…pag tayo na ang tinitira o kinanti ay nangigilaiti na tayo sa galit! Kasi madalas kung minsan sabi nga nila “truth hurts.” Pero naniniwala ako na hindi lahat ng racial slur ay sataire o komedya in nature. Minsan rin talaga madami rin ang offensive foul na tinatapon sa ating lahing Pinoy. Yung iba pa nga pwedeng tawagan ni referee ng technical foul! Pero anuman ang maging racist comment sa ating dakilang lahing Pinoy, totoo man o hindi, ang ating tignan mismo ay ang ating mga sarili. Pagandahin at paunlarin natin ang ating lahi para kahit anumang ibato sa ating ng mga ibang lahi na iyan ay lahat tayo pwedeng isigaw na “Proud Pinoy ako, ngayon, bukas at magpakailanman” (naks)

Happy Independence Day, mga katoto! Mabuhay ang Lahing Pinoy! (bow)

--atribi

anak ng tipaklong!

Kaninang umaga habang papunta ko sa ospital para magpa check up at tinatahak ang kahabaan ng Ortigas Avenue ay ito ang sumambulat sa akin:

Isang puti at mahabang coupon bond na mainit init pa halatang galing sa Xerox machine ang pinamimigay ng isang batang lalaking paslit na halata naming napag utusan lamang ng kung sinong Poncio Pilato diyan.

Sino naman kaya ang may utak ng mga ganitong churvaness. Malay ko! Basta ang alam ko sadyang nakakapang init ito ng ulo sa umagang dapat ay kay ganda!

Nag aksaya ng papel at malamang ay nagtapon ng pondo ng gobyerno ang may pakana nito. Kung mababasa mo ito, sa una, matutuwa ka sapagkat nagbibigay ito ng impormasyon tungkol sa matinding AH1N1 virus na kumakalat na rin dito sa Pinas. Masasabi mong very informative. Pero subalit, datapwat, sa huli sumundot na isang matinding hirit na tila masasambit mo na lamang ay “AMP!” Sa totoo lang, pasikot sikot pa ang mga sinabi at wari’y ginagawa pa tayong tanga sa gusto nilang ipahiwatig. At ang bottom line lang pala, at sa bottom nga siya nakasulat, ay ang huwag pagdalo sa CON ASS rally sa Makati ngayon! Tinakot pa ang mga tao sa paggamit ng isyu ng isang makamandag na virus. Na kung tutuusin ay mas makamandang pa ang mga ugali at sistema ng ating bulok na gobyerno na sadyang papatay sa isang Juan Dela Cruz.

Aysusme! Ke aga-aga ay ganitong klaseng bulok na pauso ang ipapamuka sayo ng mga p***g*** na mga hinayupak at baluktot na alagad ng mga demonyong pulitikong iyan… Anak ng libong tipaklong nga naman, san ba tayo pupulutin kung ganitong sistema ang umiiral sa ating gobyerno! Henaku, nakaka high blood talaga…
Yung lang...

---atribi

dats my dok, daw oh!

Bakit sadyang may mga doktor na bastos, hindi courteous at accommodating? Ilang beses na rin kasi ako nabibiktima ng mga ganitong klaseng mangagamot. Kaya nga tila ginagawa kong mall ang isang hospital o higit pa. Para ako nagsho-shopping ng mga doktor ng hindi lang magaling kundi mabuti, mabait, maayos kausap at higit sa lahat may puso. Yung tipo bang hindi lang mukhang cash ang tinggin sa iyo pagpasok mo sa kanila klinika. Yung tipong masasabi mo talagang aalagaan ka nila at makikinig sa mga hinaing at mga nararamdam mo. Kaya ka nga nagpunta ka sa kanila di ba?!

Naiintindihan ko rin naman ang mga doktor, dahil ako rin ay nasa medikal propesyones. Mahirap nga rin naman ang maging katulad nila. Sa haba-haba ng mga taon na kanilang ginugol sa pag aaral at sa mga dinami-rami rin ng kanilang mga responsibilidad. Kaya minsan, pilit ko na lamang iniintindi na baka naman madami sa kanila ay pagod na kaya nagmamadali.

Pero ang hindi ko lang matanggap ay yun ganitong eksena. Papasok ka sa loob ng klinika, nakasimangot o nde man lamang nagbibigay ng kahit katiting na oras o pansin sa iyo. Tapos, tinggin dito, tinggin jan. Swerte ka pa kung may pindot dito, pindot jan at least nag effort tumayo at tignan ang kung anuman ang iyong nirereklamo. Tapos lista sa reseta, tapos na! Lalabas ka ng klinik at masasabi mong, mas matagal pa ang pinila mo at hinintay sa kanya kesa ang pag konsulta sa loob ng kanyang klinika.

Kaya bilib talaga ko sa mga doktor na talagang may “patient care ethics”. Yung tipong mararamdaman mo na may compassion sila sa iyo at ikaw ay “in good hands”. Kaya nga ngayon, sa mga karamdaman ko sa kalusugan, ay swerteng naka shopping ako ng mga matitinong doktor na hindi lang henyo kundi may puso rin.

Kayo ba nakatagpo na kayo ng mga walang modong doktor na ganyan?! Hehehe… (excuse mo po…) Minsan naiisip ko na dapat ang mga klinika ng mga doktor ay may suggestion box para alam nila kung anong klaseng “public service” ang kanilang binibigay sa sangkatauhan di ba… After all, kesehodang private or public practice man sila, ay serbisyo pa rin sa tao ang kanilang binibigay.

--atribi

"istar-istrak"

Bakit kaya tayong mga simpleng mamamayan, kapag nakakakita ng isang artista ay namamangha at tila nahihiya na lumapit?! Tayong mga Pinoy ay sadyang palaging “starstuck” sa mga showbiz personalities. Naalala ko tuloy ang isang malapit na kaibigan na minsang nagpakita sa amin ng kanyang mga koleksyon ng litrato kasama ang iba’t-ibang local artista. Nakakaaliw ang kanyang mga koleksyon na nagbibigay ligaya at ngiti sa kanya sa tuwing makikita ang mga ito. Noong nakalipas rin na 2 weeks, lumabas kami kasama ang isang family friend na celebrity. Nakakatuwa pagmasdan ang mga animo’y bubuyog na nahihiyang lumapit at makipag “picture picture”. Meron rin naming hindi mapakali at lumalayo na lamang at nakukuntento sa maikling sulyap.

Bakit nga ba ganito ang ating mga reaksyon sa tuwing makakasalamuha natin ang mga “showbiz personas” na mga iyan?!? Normal lang naman talaga ang mahiya, mawindang at maging starstruck kapag kaharap ang mga artista lalo na kung ito’y ating ini-idolo.

Pero siguro sa mga katulad ng inyong lingcod na mejo namulat ng maaga sa mundong “showbiz”, ay tila isang kibit balikat lamang ang mga ito sa akin. Para kasi sa akin, sila rin ay parang katulad natin. Karamihan sa kanila na wala pa sa utak ang kasikatan ay mga normal na tao rin na katulad natin. Mayaman, mahirap, masaya, malungkot etcetera etcetera. Mas mahirap pa ang kanilang buhay sapagkat ito ay “public property”.

Sabagay kanya-kanyang trip yan di ba?! Ikaw ba starstruck ka ba sa kanila?! (ahem, ako guilty d2 lalo na kung si fafa p or mga international celebs ang usapan.. hehehe)

Yun lng…

--atribi

alta presyones

Ngayong lingo nakatakda dapat ang aming paghihiwalay ng isang kaibigan sa pamamagitan ng operasyones. Ngunit sa di inaasahang pagkakataon ay tila mapupurnada muna sa ngayon ang aming separasyon at dahil iyan sa aking alta presyon!

Ako’y nababahala at mejo nawiwindang sapagakat wala pa akong trenta ay gadami na ng mga nararamdaman ko sa aking kalusugan. Pero madalas sumasagi sa isip ko na, mas masarap na matsugi ng natikman mo ang lahat ng bagay na masarap kahit bawal (iyan ang baluktot kong pag iisip, pasaway di ba?!). Oo nga masarap lumamon na parang wala kang pakialam kung may bukas pa. Lumamon ng mga mamantika, matataba, masesebo, maaalat, maanghang, ubod ng tamis at kung anu-ano pang pagkain na kinalakihan natin na sa ating isip ay masustansya yun pala ay hindi. Oo nga masarap ang nakahilata lamang at walang ehersisyo. Oo, masarap ang alak at yosi. Oo, lahat yan masarap. At lahat ng iyan ay akin ng nililibing sa past… Bakit?!

Susme, oo nga masarap ang lahat ng iyan. Pero mas masarap ang mabuhay--- masarap at kung buhay ka pa, di ba?! Kaya ito si mayora, nakatitig sa oatmeal na walang asukal, tubig at yoga mat. Sapagkat ito na ang aking present at future…

Mahirap man tanggapin pero paalam sa aking mga katoto (fried chicken, sisig, chicharon, pizza, cake at ice cream etc…tama na amp! Naglalaway na ko!) Kailangan labanan ang mga temptasyon na iyan! Hay life!

Dahil simula ngayon ito na ang aking diyeta para lumaban sa pesteng yawang alta presyon na iyan!

---atribi

baha at traffic

"Pumapatak na naman ang ulan..." Henaku, tag ulan na naman!

Baha at traffic ang sasalubong sa isang Juan Dela Cruz sa Pinas pag pumapatak na naman ang ulan sa Kamaynilaan. At bakit nga ba kasi ganito na lamang palagi nangyayari?!

Halos 4 na oras kami napirme sa kahabaan ng EDSA noong weekend kaya naman ako’y napakamot at tumunganga na lamang habang pinagmamasdan ang baha at traffic na bumungad sa amin galing sa NLEX.

Ano bang ginagawa ng gobyerno natin upang bigyang solusyon ang talamak na problemang ito sa ating mga kalsada. Hindi na nila ito magawan ng permanenteng solusyon. Basura dito at doon ang mga bumabara sa mga drainage. Isa yan sa mga tinuturong salarin ng mga baha sa Kamaynilaan. Kabilang na rin dito ang mga dami ng sasakyan sa kalsada at mga re-routing schemes ng MMDA na sadyang nagdadagdag pa sa paglala ng trapiko sa Kamaynilaan. Nandiyan na rin ang hindi pagbibigyan sa batas trapiko ng mainitin at atat na Pinoy drayber. Sadya nga na madaming pwedeng ituro na ugat ng problemang ito. Ngunit, subalit, datapwat… ito ang aking pananaw…

Ang isang malaking tanong sa aking walang laman na utak ay-- Nasaan na ang mga pinagmamalaking proyekto ng gobyerno tulad ng relokasyon ng mga eskwater sa mga estero, declogging ng mga kalsada at mga kung anu-ano pang traffic schemes ng bayani ng MMDA na iyan ha…

Aba namam… Gising! Gising! Amp, tag ulan na naman hoy! Palagi na lamang bang baha at traffic! Yun lang. tsktsktsk

---atribi

do a "deebeedee" dum

Hindi ba kayo nagtataka kung bakit datapwat malakas ang kampanya laban sa mga pirata eh patuloy pa rin ang paghatak nito sa takilya animo’y blockbuster na pelikula?!?

Ang tinuturong dahilan ng mga taga movie/music industry at OMB ay ang sambayanang Pilipino na tumatangkilik dito. Oo nga, it’s a given fact, na madaming simple at kawawang Juan Dela Cruz ang parokyano diyan sa Quiapo ng mga pirating deebeedee. Pero naiisip ba nila kung bakit? Simpleng sagot- kahirapan. Madaming Pinoy ang gustong maaliw ng kahit sa simpleng panonood ng sine at pakikinig ng musika. Pero kung sadyang napakamahal ng presyo ng sine na naglalaro sa 150-190/sine at mga music cd na 175-275/cd. Ipagkakait ba naman natin ito sa isang pobreng Juan Dela Cruz? Eh sa tinggin nyo ba kaya nila bumili ng ganitong kamahal na mga libangan. Ang dapat sa gobyerno ay gumawa ng paraan na maipa baba ang mga presyo ng sine at cd na kayang tangkilikin ng lahat ng lebel ng mamamayan.

Pero ang kinagugulat ko lamang ay noong nagpunta ako sa Quiapo ay isang police patrol ang sumambulat sa aking mga mata. Take note, hindi ito raid ha, pwamis! Pero nanduon lamang ang mga matutulis na pulis at nagbabantay at tila may hinihintay na grasya mula sa mga pirata. At duon ko nga nakita na isang supot na itim na puno ng deebeedee ang inabot kay mamang pulis at nde ko na alam ang sumunod pa...

So, paano na natin matitigil ang ganitong sistema?!? Ma at Pa.

Hindi ko sinasabing tama ang gawain ng mga pirating ito at hindi ko rin ito pino-promote. Ang sa akin lamang, tignan mabuti ang sitwasyon at huwag sisihin lahat sa mga parokyano nito. Tignan ang mga korupt na pulis na malakas ang tong at ang mga tauhan rin ng gobyernong tila malakas ang proteksyon sa mga pirating ito. Sadyang malala na talaga ang problemang ito ng mga pamimirata. Ewan ko kung anong klaseng himala ang dapat maganap, masugpo lamang ang kanser sa lipunan na ito. Pero for now… punta muna ko kay manong deebeedee… Joke lang po.

---atribi

xmen

Kahapon habang napakatindi ng init ng hapon, tumunog ang aking luray-luray na celfone. Nakakatuwa ang mensaheng aking natanggap galing sa isang payasong kaibigan.

“Hirit ng bitter na ex… so, what kung may chemistry kayo!...
Bukod sa may history tayo eh
I know your anatomy!” Asteeg….

Napahagikgik ako. Aba, trulala! Paano mo nga naman ba makakalimutan ang mga xmen ng buhay mo gayong parte na sila ng iyong nakaraan. Sabi nga nila hindi ka makakarating sa iyong paroroonan kung hindi ka marunong lumingon sa iyong pinanggalingan. Tumpak! Kaya ako’y lilingon lamang at hindi na babalik. Lingon lang naman diba…

Kaya ako’y napaisip kung sinu-sino ang nagging xmen ng aking nakaraang buhay kabataan… Cno ba si Cyclops, Wolverine at Professor X ng nakaraan? At bakit silang karakter ang naisip ko? Kasi sila lang ang kilala ko! hahaha

Sino ba ang pwede nating tawaging Cylops?! Ito ang mga xmen na nagbigay ng matinding liwanag na makukuha ka lamang sa isang tinggin. Tila parang nanlilisik na mga mata na parang apoy na masarap paglaruan. Masarap ang bawal sabi nga nila. Ngunit darating ang araw na ika’y masisilaw rin sa kanyang mapangahas na mga tinggin at apoy--- mapapaso ang mapaglaro mong puso at mamamatay.

Eh paano naman ang mga Wolverine?! Ito naman ay ang tipong kahit masugatan ay dali daling humihilom agad. Kaya naman kahit anumang sakit o sarap na iyong maramdaman ay paulit-ulit mo pa rin itong babalikan kasi nga masokista ka este kasi nga bilib ka sa mga super powers nya at charisma nya. Pero kaya mo bang tiisin ang mga matatalim niyang kuko na unti-unting dinudurog ang iyong puso!

Ang huli ay ang Professor X—ang mastermind mentor. Siya ang nagturo sayo ng lahat lahat. Siya ang nagbigay sayo ng matitinding leksyon sa buhay buhay mo. Nagbigay ng knowledge, skills and attitude ika nga nila. Maaaring siya ang una o huli mo… maari rin naman na hinde. Pero kung pang ilan man xia sa listahan mo eh siya ang pinaka sa pinaka sa lahat. Kasi nga sa kanya ka nakaasam ng langit at impiyerno! Tsuk!

Kaya ikaw sino ang xmen ng buhay mo?!?
Kasi ako Justice League ang gusto ko eh. bwahahahaha

---atribi

hay na KHO!

Halos isang taon na ng lumabas ang isyu na mayroong sex video scandal ang mga hot seat sa news ngayon ngunit noong makalawa lamang talaga ito nilabas sa madlang people. Kaya naman ang mga chismax na sangkatauhan ay nagkagulo at wari'y nagpanic sa talamak na isyu ng mga sex scandals. Siguro mas naging interesante lamang ito at naging bigtime sa takilya ng news ay sapagkat mga local celebrity ang mga tauhan dito. Ika nga nila ang hayup at makamundong "hayden(hidden) cam" sex scandal.

Sa totoo lang, dapat talagang isulong na tanggalan ng lisensya iyang si Kho. Sapagkat ultimo ang alma mater nya ay kinasusuklaman siya at matagal na siyang “disowned”. Siya’y isang malaking kahihiyan sa medical profession. Sabi nga ng isang miyembro ng PMA sa isang panayam sa radio, hinde naman talaga daw nila kinokonsidera na kapitag-pitagan na doctor yang si Kho. Ngunit dahil nga naman daw ginagamit niya ang pangalan ng doctor at pasado bilang doctor ay parte sila ng isang propesyong kanyang dinudungisan. Kaya una sa lahat na dapat kumilos ay ang PMA at PRC sa pag tinggin kung talagang nilagbag nito ang code of ethics ng isang propesyon. Pero sabi-sabi ng ilang matatalim ang dila, tila may malakas na kapit na elemento itong si Kho. Pero ewan ko lang ngayon kung malagpasan niya ang bagsik ng Gabriela at ang Senado sa pangunguna ng nangigilaiting si Revilla kabilang na rin ang NBI/DOJ. Aynakupow!

Madaming anggulo ang tinitignan kung sino, saan at kung paano nakalabas ang ganitong video sa madlang people. Meron nagsasabing kapamilya mismo ni Belo ang naglabas dahil galit ito kay Hayden. Meron naman ang isyu ng fraternity wars na kinasasangkutan ni Hayden. Meron rin naman na mismong ang baluktot na utak ni Hayden daw ang pumayag na ipakalat ito. Napakadaming chismax ang pwedeng ikabit dito. Ngunit isa lamang talaga ang isyu dito--- ang paglalapastangan sa karapatang “privacy” ng isang tao particular na ng isang kawawa at walang kalaban-labang babae.

Ang sa kin lamang, madaming tao ang naapektuhan dito, lalo na ang mga kababaihang walang malay na nababoy ng isang walang puso at may sakit sa utak na tao o mga taong nagpakalat ng nasabing video.

Alam kong napasensitibong isyu ito. At wala ako sa lugar para manturo kung sino ang may kasalanan sa mga ganitong bagay-bagay. Ngunit isa lamang ang leksyon na pwede nating makuha mula rito. (Bukod sa mga makamundong gawin nila. Hehehe… joke lang po)

Ito ang aking natutunan….

Bilang isang Eba sa makamundong Adan na ating kinabibilangan, dapat tayong maging mapagmatyag sa ating mga kilos, gawa at kung anek-anek pa. Huwag gumawa ng isang bagay na balang araw ay ating pagsisisihan. Huwag rin magtiwala ng lubos sa mga taong hindi natin lubos kilala at baka tayo’y malinlang lamang sa bandang huli. At higit sa lahat, isa isip at maging sa puso palagi ang ating karapatang pantao at lalong-lalo na ang ating dignidad bilang kababaihan.

Nawa’y ang mga ganitong publicized and sensational news ay maging leksyon sa maraming Pinay sa ating mundong ginagalawan.

---atribi

"my -o- mah"

"Nakilala kita halos 2 taon na, maliit ka pa noon. Cute pa! Sadyang pinagtagpo tayo ng mapaglarong pagkakataon. Noong una kitang nakita, ako’y nagulat at napatinggin lamang at nagsambit ng maikling dasal kay Bro. Sabi nila hindi naman daw natin kailangan magkahiwalay sapagkat nde ka naman abala sa aking buhay. Kaya naman pinabayaan lamang kita diyan sa isang tabi. Pinagmasdan at hinayaan na lumaki ng unti-unti.

Hanggang noong mga nakalipas na buwan, tila ako’y iyong sinasaktan at unti unting pinahihirapan. Tinatakot mo rin ako na baka isang araw ay makita ko na lamang na duguan kong bahay bata. Napakasakit at nakakatakot. Bakit mo ko pinagtaksilan?!?

Humingi ako ng tulong at ang konklusyon ay hahantong sa ating paghihiwalay. Ngayon talagang kailangan na nating maghiwalay, habambuhay. Kasi malaki ka na daw at baka maging sagabal sa aking kapalaran bilang isang ina.

Sampung araw mula ngayon, tayong dalawa sabay na magpapaalam sa isa’t isa. Ikaw na makakaranas ng talim ng instrumento at ako nama’y kakapit sa lakas ng loob at tiwala sa aking mangagamot. Matapos nun, tayo’y magkikita muli pero ikaw ay wala na sa aking sinapupunan sapagkat ikaw ay pumanaw na sa loob ng bote ng medisina. Paalam sayo!"

(ito ay si mayora kausap ang kanyang myoma bwahahaha)

---atribi

oi, oi, oil...

Kahapon napanuod ko sa balita ang isang mamang naka floral polo at naghihimutok na wari animo’y Diyos ng kalawakan ng kapaligiran. Lumalaki ang butas ng kanyang ilong habang nagpapaliwanag at galit na galit na hinahamon ang alkalde ng Maynila na ipasara na ang mga oil depot diyan sa Pandacan na sumisira sa Ilog Pasig. Matapos nito, na interbyu ang isang bise alkalde ng lungsod na laking Tondo, at sinabi niyang maging totoo ang mamang naka polo at huwag magmagaling sa pwesto!

Palakpak para sa mamang actor na galing Tondo. Talaga naman ang kapal naman ng mukha niyang si mamang floral polo at maghugas kamay pa. Gayong napakatagal niya sa Maynila bilang mayor at hindi niya napatanggal ang mga oil depot jan sa Pandacan. Ngayong porke kawani na siya ng kalikasan ay kala mo kung sino siyang “diyos” na malinis. Eh di kung totoong concerned government figure siya sa Inang Kalikasan at sa paglilinis at pagsalba ng Ilog Pasig, ay nungka pa, ay pinatanggal na niya ang mga gahiganteng oil depot diyan sa Pandacan noong siya pa any napakatagal na nakaupo bilang akalde ng Maynila! Di ba?!?

Heto lang ha! Sumagi ba sa isipan ninyo lalo na ng mga Manileno kung bakit naubos ang mga hayop diyan sa Manila Zoo noong panahon pa ni mamang floral polo?!? Aba’y teka, pumunta kaya tayo at duon mag field trip sa bahay ni Kuya matanglawin at duon mo malalaman kung bakit wala ng laman ang dati’y napakasiglang Manila Zoo. Ito ang halimbawa ng sadyang nilamon ng korupsyon at maduming bulok na sistema ng gobyerno!

Ang sa akin lamang, wala akong kinakampihan sa kanilang dalawa. Dahil sa totoo lang, sa panahon ni mamang floral at sa panahon ngayon ni dirty harry ay wala pa naman akong nakikitang asenso sa Maynila.

Ang sadyang kinakukulo lamang ng aking dugo’t apdo ay ang mga pamumulitika ng mga pisting yawang mga pulitiko na ito! Amp! Tama na baka lumabas pa ang pagiging atribi ko! Bow…

---atribi

mismo!

Naintriga ako sa commercial ng “Ako Mismo” lalo na’t napakaraming sikat na artista at personalidad ang kasali sa adbokasiyang ito. At natuwa ako sa dog tag nila. Kaya naman nag log in ako sa kanilang website. At nagbabakasakaling makakakuha ako ng libreng necklace na iyon. hehehe

Ito ang tumambad sa akin…

“Ako mismo (ano ang gagawin mo) (submit)…”

Bigla ako napatigil. Kung tutuusin, napakasimpleng tanong lamang nito. Napakamot ako. Sinabi ko sa sarili ko, asan na yun libreng dog tag. Kailangan ko ba sagutin ito. Hmm, napa isip tuloy ako kahit wala akong isip. Tapos nahirapan ako sagutin. Kaya naman ako’y nandaya at sumilip sa mga sinagot ng ibang kapwa Pinoy natin. Ilan sa mga sagot ay halos magkakaparehas lamang ng ideya, iba’t ibang paraan lamang ng pagkakalahad ng kanilang nais mangyari. May English at Tagalog version. Pagandaan ng palabok na salita. Naku, inay ko po! Pagalingan ata sa QnA ito ha, talo na ko dito. Hehehe. Sinarado ko na ang webpage. Sayang yun dog chain ha, yun pla nde naman pla pinamimigay iyon. Sbi pa nga sa balita, gagamitin daw iyon sa kampanya sa eleksyon. Aba, MA at PA! toinks!

Pero bigla ako may napagtanto…Minsan iniisip ko na madami tayong pwedeng gawin para sa ating Bayang Pinas upang mai-ahon natin ito sa pagkakalubog sa kahirapan. Minsan rin naman kung tinatamaan ako ng pagiging pasaway, ay nakikibit balikat laman ako sa mga usaping bayan. Ngunit subalit datapwat, anuman ang mangyari ay nand2 ka sa pilipinas at Pinoy ka na dapat makialam. At saka sabi pa nga nila, “u can do so little”. Pero sa tinggin ko, wala sa liit or laki ng “social duty” natin bilang Pinoy iyon. Ang pinakamahalaga ay kung kikilos ka in your own little way para makatulong sa pag asenso or pag ginhawa ng iyong buhay o buhay man ng iyong kapwa.

Kaya naman 1 taon mula ngayon magkakaroon na naman ng bagong kabanata sa pahina na ating kasaysayan. Dahil sa darating na 2010, maghahalal na naman tyo ng panggulo este pangulo ng Republika ng Pinas. Para sa marami isa itong oportunidad na bumoto at gawin ang kanilang social responsibilidad sa ating naghihinggalong Inang bayang Pilipinas. Para rin naman sa iba, ito’y isang malaking kahibangan at kalokohan lamang sapagkat hindi na sila umaasa pa sa ating gobyerno, maging sino man ang nakaluklok. Ngunit ang inyong likod, kahit na nde naniniwala sa bulok na sistema ng ating gobyerno, kahit na wala pa ko napipisil na karapat-dapat sa mga posisyon sa gobyerno, kahit na puro trapo sa sistemang bulok at kahit na kakarampot na lang ang pag-asa sa Pinas ay boboto pa rin. At vaket ka mo?! Sapagkat ito ay isang karapatang dapat natin gawin bilang isang tunay na Pinoy. Sabi nga nila, 1 vote matters. Boto mo ay mahalaga, maniwala ka man o hinde. Kahit papaano, kahit sa mumunting paraan na ito napapakita natin ang ating pagmamalasakit sa ating bayang sinilangan.

Kaya nga ikaw mismo… ako mismo… tyo mismo… ano ang gagawin mo para sa Inang Bayan

Ahem. Ahem. Excuse me po, nagtatanong lamang! hehehe

---atribi

aizusmaryosep

“taena, amp. buntis xia! talaga naman gus2 nya jakpot sa lotto!”

Bakit may ibang taong talangka, parasite, linta at kung anumang hayop ang pwde mong itawag?! May mga taong sadyang likas na demonyo! Mga taong bigla na lamang papasok sa payapa mong buhay at guguluhin ito. May mga tao rin na sadyang mapansamantala ng mga kabaitan or katangahan ng isa pang tao, sitwasyon at pangyayari. May mga taong sadyang mababa ang lipad, walang pinag aralan at kasuka-sukang pagkatao na kahit anong gawin mong pag unawa ay sadyang napakahirap.

May mga taong sadyang gagawin ang lahat makahawak lang ng limpak- limpak na salapi, makahiga sa aircon na kwarto sa loob ng magandang bahay sa isang exclusive village, kumain ng masasarap na halos labis sa tatlong beses kada araw, magkaroon ng lupain at feeling haciendera, sumakay sa isang magara at bagong sasakyan, at kung anu-ano pang kaluhuan at kayamanan ng mundong sakim. Palibhasa lumaki sa sadlak, walang pinag aralan, walang modo, at kumapit sa patalim. Kahit anu pa ang isuot nya na damit, pumormang mayaman sa loob ng village habang nilalakad ang asong kalye na feeling niya chowchow, maglagay ng mga pampakinis sa mukha, at kung anuman! Susmaryosep, buti pa ang mga aso, may breeding, eh xia ano?!?

Hindi talaga mawari ng aming isipan at damdamin na may pagmamahal na nagaganap sa kanilang relasyon gayong nag umpisa ito sa mali at ng dahil lamang sa salapi. Pilit naming nilalawakan ang aming pag unawa ngunit sadyang hinde mo makitaan ng sinseridad sa kanyang pagkatao. Isang doble kara persona! Isang certified 101% all original parts of an Orocan manufactured alien! Ang pera nga naman, madalas ang nagiging ugat ng lahat-lahat sa mundo. Para sa mga taong walang puso at konsensya, gagawin ang lahat para lang kumapit sa taong sa tinggin nila ay mag aahon sa kanilang kahirapan. Pootah. Pohkpohk. Babaeng mababa ang lipad. Kung anuman ang itawag mo sa kanya. Yun at yun rin iyon. Manggagamit, kaladkarin, ano p bang pwede mong gamiting salita sa isang nilalang na sadyang napakaitim ng budhi!!! Isang alakad ni Ka Taning na sadyang nilamon na ng kasamaan. Ngunit, subalit, datapwa’t, bali-baliktarin mo man ang mundong ating ginagalawan, siya pa rin ang taong nagdadala ng magiging kadugo mo balang araw, sa ayaw mo man o gusto. Magkakaroon na kayo ng isang koneksyong pang habambuhay…

Mahirap talagang magpalaki ng magulang! Akala nila sila ang nahihirapan sa kanilang mga anak. Ngunit sa ibang sitwasyon, madalas mas mahirap magpalaki ng magulang. Sabi nya dati sa amin noong nag uumpisa pa lamang sila, wag daw xia pakialaman sa kanyang buhay. Lalo na ngayo’t malalaki na rin kami at may kanya-kanyang pamilya na rin daw. Binaloto namin iyon. Respeto at pag unawa ang tawag duon. Ngunit pwede ba iyon?! Natural hinde. Kaya kami ay tahimik na nagmatyag ng puno ng mahabang pisi ng pasencia biskwit at isang gallon ng understanding. Kahit anuman ang mga nangyari noong nakaraan, kahit ganyan man xia, sya pa rin ang aming magulang. Baligtad ata ang kasabihan sa aming kapamilya, “kung ang magulang kayang tiisin ang anak, walang anak ang kayang tiisin ang magulang.” Ganyan sa aming sitwasyon. Hay buhay nga naman! Mapaglaro. Naunahan pa kami gumawa ng supling ni biyenan! Amp! Pasaway! WTF!

Palagi na lamang kaming nagdadasal na sana’y makuha rin nya ang kapayapaan ng loob at tunay na kaligayahan. Pero mukhang kulang ang mga novena namin sa iba’t ibang santo. Dahil siguro mas malakas ang ginamit na blak magik ni damuhong bruha. Pero mas nanaig pa rin na bka naman siguro ito ang guhit ng palad nya. At nde kami nagsasawang tumawag kay Bro ng isang malaking Help! Saklolo Bro, pleeaassee!!!

Ngunit sa ngayon napakahirap tanggapin ng aming nag uumapaw na emosyones de kasuy ang mga nangyayari sa buhay nya. Balang araw cgru, darating din ang pagpapatawad at pag unawa. Pero kelan? Malamang nde pa talaga sa ngayon!

PS. ayan lumabas ang pagiging atribi ko! Pag paumanhin po! Dala lamang ng matinding BUGSO NG DAMDAMIN na parang utot na kailangang ilabas kundi magiging ipot! PASENSYA na po, kalawakan.

---atribi

time warp

“Hahanap ako ng time machine!” may isang tao na nagsabi nyan sa akin. Naisip ko tuloy kung may time machine sa tabi ko ngayon saan kaya magandang maglakbay sa nakaraan. Magandang paglaruan ang inyong imahenasyon sa mga ganitong ideya, lalo na kung wala kang magawa sa buhay.

Kaya ako’y naaliw at naglaro sa aking baliw na isipan kung san ako pupunta…Nakaisip ako ng tatlong panahon kung san ako mag time warp. Ito ang mga taong 1987, 1999 at 2003.

1987- Baka sakaling pwede kong balikan ang aking inosenteng pagkabata kung saan masaya at buo pa ang aking pamilya. Naririnig ko si papa na kumakanta at nakikita ko si mama na naglilinis ng mumunti naming bahay. Sabay-sabay kaming kakain ng hapunan. Puno ng tawanan at kwentuhan Puro ngiti, walang luha. Puro saya, walang pasakit. Isang larawan ng buo, kumpleto at masayang tahanan. Si papa, si mama, ako na ate at si bunso. Kami lang, wala ng iba. Kami lang walang ibang eeksena. Kami na buong pamilya. Dun ko i-frefreeze ang scene sa time machine ko. Dun lang at wala ng ibang scene na kasunod. Mas magandang maiwan sa mga alaala ko ang litratong iyon na buo ang aking pamilya. Mas masarap balikan ang nakaraan ng masaya at nde puno ng pighati at kalungkutan. Warp!

1999- Ito ang panahon na una kong naranasan ang salitang “love”. Sa dinami-rami ng “past love/relationships” ko, dito ko nais bumalik. At bakit naman?! Natural dahil dito nagsimula ang lahat. Ito ang nagbukas sa aking mundo. Ayan, nakikita ko na xia nakatambay sa tinoko park, nag aantay sa akin tuwing umaga, may dalang mcdo o jolibee breakfast meal. Kwentuhan, mag aaral, tawanan at ka sweetan. Isang larawan ng unang bugso ng pag-ibig. Mga bata pa kami at may gatas sa labi, na animo’y walang pakialam sa mundong nakapaligid sa kanila. Tapos biglang may malakas na bagyo, nasira ang napakagandang samahan. Basag na basag na mga puso. Puno na ng luha at pighati. Madami rin na tissue ang naubos at marami na rin ang mga masasamang salita ang nasabi. Napakaraming pasakit. Sunod, sunod, sunod. Parang walang katapusan. Napakasakit, kuya eddie! (ika nga nila) Freeze! Diyan ko ititigil ang warp ko. Kz gusto ko ulit mapagdaanan lahat lahat ng iyon na ukol sa mga relasyon. Madami ako natutunan dun, kya naman go ako na mag time warp dun sa mga panahon na iyon. Sapagkat kundi dahil dun, nde ko mararating ang panahong 2003 na susunod kong gustong balikan. Warp!

2003- Nadapa, nadulas, sumadsad. Lugmok sa kahayupan at pasakit ng mundong ito. Tapos biglang may dumating. Ayun xia, nakatayo lng na parang tanga at walang sinabi na lalaki. Mukhang lolokohin lang ako nito, yun ang una kong impression sa kanya. Isa na namn ito sa napakaraming kalokohan sa isyung puso. Kya nagdasal ako kay Bro. nung mga panahon na iyon sbi ko, “Lord, bka joke time na naman ito ha. Gimme me a sign kung xia na nga and go go go ako!” Tpos parang bigla nlng akong binatukan ni Bro. At tinignan ko ulit yun lalaki: "simple lng, payat, mukhang drug adik at manyak, mukhang wala akong future dito, short jowa lng ito cgru" Ayan ang mga tumatakbo sa isip ko. Pero may bumubulong sa akin na iba eh at parang may magnet. Parang dinidikdik sa utak ko, “Subukan mo lng, malay mo, this is the one.” Kaya ayun, ang puso ko sumabak na naman sa giyera-patani ng pag ibig. Sbi ko dati try ko lang ibigay ¼ ng luv ko, tapos aba nagging ½ na, tapos one whole na, tapos sobra pa… sbi ko kay Bro, “Promising ito ha. Dis is it na b, Lord?!”. Tpos, ayun…Parang anghel na binaba ni Lord d2 sa Earth at inutusan na isalba ko sa aking pagkalubog. Parang answered prayer!!! Naks. Isang nilalang na handang magmahal at handang tanggapin ako, kung sino man ako.. buong-buo, walang labis walang kulang. Ako mismo. Hinawakan nun lalaki ang kamay ko matapos kong magkamali at sinabing, “mahal kita at walang iwanan.”

BOOM! ang bilis ng takbo ng time machine. Nde ko na maihinto. 2003.2004.2005.2006.2007.2008…. hanggang sumabog na…
Kya hanggang ngayon nde nga nya ko iniwan at iiwan… noon, ngayon at magpakailanman. Aww, ang sweeeetttt! hehehe

Sbi nga nila, past is past. Mga figments of old memories na lng ang past. Ang meron ka ay ngayon. kahit na may mga taong madaming wat ifs… normal lng naman iyon db, normal lng na may mga bagay-bagay at pangyayari sa buhay natin, na tyo ay naghihinayang at pinagsisisihan. Pero kaht sbhin man nila na “kng maibabalik ko lng”… pero nde mo na nga maibabalik diba?! Kya it will all remain in d past… past na nagbigay sayo ng mga magaganda at pangit na alaala na xiang nagbigay sayo ng mga mahahalagang leksyon sa buhay.

Mas magiging bonggang bongga ang life mo ngayon kung natuto ka sa iyong nakaraan. At ang mga nakaraan na iyon ang nagdala sayo sa estado ng buhay mo ngayon at sa bukas man. Bow.

Pero, again, for fun…
Kayo san kayo pupunta kung may time machine kyo?!? hehehe

---atribi

2b or tutubi?!?

“ di ba nurse ka? “ oo, bkit?” eh bkit nand2 ka pa pinas?” “wla lng.” so, san k wrk ngyon?” wla lng rin.”

Ayan na nga ba ang sinasabi ko… palagi na lang ganyan ang mga conversation sa buhay buhay. Minsan iniisip ko napakarami talagang pakialamerang tao sa earth. Pero madalas kung minsan naiisip ko na siguro concern lang silla sa akin lalo na kung mismong sa bibig ng pamilya ko na nanggagaling ang mga salitang iyan.

“yoko na mag nurse! “ at bakit namn? Yoko lng muna.. ano ka ba, dmi nga nagpapakamatay maging nurse lng no. Eh sila yun… eh bkt ikaw? Yoko pa mamatay no! hehehe

Ang gulo talaga ng isipan ko kung minsan… ay hindi pala, madalas magulo ang isip ko lalo na kung ang pangunahing topic of diskusyones ay ang aking buhay karera.
Uy, teka baka isipin nyo isa kong malaking damuho na dakilang tambay simula’t sapul. Hindi naman po. FYI, naranasan ko na rin namang kumita ng pera, maliit at malaki man, pesos at dolyar na rin naman. Naging kasama na rin naman ako sa statistics ng mga pinoy na employed taong 2003-2005 at naging ulirang OFW taong 2005-2006 rin naman. Kaya kahit paano ay naranasan ko na ang buhay propesyonal (daw). Ngunit sa kasalukuyan, mas pinili ko at ng pagkakataon na rin naman na maging dakilang unemployed at hauswife muna sa loob ng mahigit 2 taon lang naman (ehehe). At bakit naman kaya? Aba malay ko…

Kring.kring. Hello ma, natangap mo na b yun pinadala ko sa banko? Oo, kulang pa nga kz ang baba ng dollar ngyon. Ay ganun b, cge magpapadala nlng uli ako. (sbay tingin sa wallet kong wala na ni isang singkong duling) patay kang bata ka! tsktsk

Wala naman akong pinagsisisihan sa mga nagging desisyong pang karera ko. Ang sa katunayan nyan, lahat ng mga nangyari at nangyayari sa aking buhay propesyunal ay aking pinagpapasalamat kay Lord. At bakit? natural, ako’y natuto sa mga buhay2 at lalong napapalapit sa kanya… simple lang naman yun di ba…

Bby, kaw na muna mag aply sa abroad. Bkt namn po? Mailap ata ang swerte ko ngayon eh. Ano ka ba, kala mo lng yun… kala ko lng ba? Eh ikaw ano akala mo? Maling akala… hehehe.. gulo mo bby…”

Kaya ngayon ito ako at nagpapaka dalubhasa sa pag bla-blog, past time ika nga nila. Minsan iniisip ko maging writer na lang o kaya mag aral ng baking at magtayo ng bakeshop, o kaya ibenta na lang ang lahat ng lupain (echos) para may datung. Minsan iniisip ko rin naman na maghanap ng ibang trabaho maliban sa pagiging nars, lalo na ang hirap makabalik sa mga hospitals ngayon at mas lalo mahirap lumabas ng bansa ngayon. Hayz. Ang daming yumayaya na magturo ako at maging clinical instructor (ganda sa tenga no) o dili kaya’y humarap sa computer, magsalita ng inglish na may twang sa headset at maging colgrl (hhm, pwede laki rin sahod at petiks2 lang pero yoko nga – no offense), o kaya naman mag volunteer nurse na lang muna (pwede rin kng ganun ako kadakilang pinoy, pero nde eh). pero ang malaking katanungan na nanaiig sa akin ay hindi ang laki ng sweldo o benepisyo o ang klase ng trabaho kundi ang tanong na --- magiging maligaya ba ako doon?!

Ika nga ni fafa piolo ko, I want to be… complete. Actually, complete naman ako… ala kulang sa katawan, sa pag iisip lang siguro meron. Hehehe.. complete rin ang pamilya ko, complete na rin ang puso ko. Siguro lang nde pa ko complete sa puntong karera sa ngayon… hindi pa iyun binabalato ni Lord. Sbi nga nila you cant have everything in just a snap! pero minsan nasasagi sa isipan ko na baka ito naman siguro ang plano ni Lord sa ngayon sa akin… hay life nga naman… kaya ikampay at sabihin… 2b or tutubi!

---atribi

ako si ako

Ito ang blog ko!



Ito ang blog ni ATRIBIDANG MAYORA.



At bakit naman ganun ang aking pangalan?! Hindi ko rin mawari at matanto kung bakit bigla ko na lamang naisip na pagsamahin ang dalawang salita na iyan na wari’y naglalahad ng isa sa pinakamalupit ko na katangian bilang isang nilalang.

Ako si atribidang mayora sa mga mata ng mga taong nakapalibot sa akin.

Atribidang mayora sa aking dakilang asawa na walang kupas at walang sawang sumusuporta sa kanyang pasaway na asawa—noon, ngayon at kailanman.

Atribidang mayora sa aking mga kapamilya at kapuso sa aking tahanan dahil sa aking mga katarayan at kalakasan ng loob sa pagbubunyag ng aking mga damdaming pampamilya.

Atribidang mayora sa aking mga pinakamamahal na mga tunay at totoong kaibigan na tila sumusunod sa mga pinaplano at mga kalokohan ko dahil na rin sa aking malakas na boses at tila demanding na pagkatao. Bwahahaha

Atribidang mayora sa blogosphero sapagkat ito ang aking espasyo para isambulat sa demokratikong kalawakan ang aking mga damdamin, opinyon, puna at kung anu-ano pa sa mga paksang bagay-bagay na nangyayari sa pang araw-araw na buhay ni Juan Dela Cruz!

Kaya, ako si Atribidang Mayora…

Now open for your inconveniece. Always at the service of the Filipino people, kapuso at kapamilya! (if only the price is right?!)

Mabuhay at umasenso ka, Pinoy! (as if!)

Abangan ang susunod na kabanata…(kung ka abang-abang man)

---atribi